8 september het laatste stukje geschreven en nu is het alweer bijna 8 november...
En als het goed gaat valt er ook weinig te melden, wat heerlijk hè!
Waar zal ik beginnen met opschrijven hoe het nu gaat met Jurre en met ons.... Het voelt gewoon zo fijn! Jurre bruist van de energie! Hij gaat elke dag weer met superveel zin naar school. Hij speelt daar heerlijk en doet niet meer onder voor zijn klasgenootjes. Regelmatig hebben we nu te maken met 'stoere jongens gedoe'... Jurre is ook heerlijk opgewekt.
Ik kreeg laatst de vraag of we Jurre weer herkennen van 'voordat hij ziek was'... Maar het gekke is dat we dat bijna niet meer weten. Bovendien was hij toen 2,5 jaar oud, dus dat is echt een heel verschil met een energieke kleuter van 5!
We hebben de grootste zorg en het 'grote zorgen' nu wel achter ons kunnen laten. Het went heel snel dat er geen medicijnen gegeven hoeven te worden, dat we alles kunnen doen wat we willen en dat we maar weinig ritjes naar het ziekenhuis hoeven te maken. Tuurlijk denken we nog heel vaak aan Jurre zijn ziekte, maar we kijken (en kunnen dat nu, vol vertrouwen) ook vooral vooruit!
Aan de ene kant lijkt het nog maar pas geleden dat we voor de stamceltransplantatie stonden (en er middenin zaten) en aan de andere kant voelt het ook weer als 'een leven terug'... Het is misschien moeilijk voor te stellen, dat is het voor mij/ons soms ook.
Nu ik ook weer een andere baan heb, heb ik ook het gevoel dat ik weer meer Maaike ben. Mijn nieuwe collega's hebben heel het verhaal van Jurre niet meegemaakt en daar start je dus eigenlijk met een soort schone lei. Heerlijk even...
Vorige keer deed ik een beetje vaag, maar toen wist ik zelf ook gewoon nog niet genoeg over de baan. Maar... Ik werk bij de Beenkliniek Alkmaar, zie www.been-kliniek.nl Heerlijk dichtbij, lekker hard werken, fijn contact met patiënten, leuke collega's en voor 2 dagen in dienst genomen. Echt top!
Wat nog wel elke dag de overhand heeft is gewoon het intense genieten en de grote dankbaarheid! Er zijn zoveel kleine dingetjes (van het dagelijkse ritueel) die nu zo soepel lopen of waarin Jurre zo geniet... en dat doen wij dan dus ook! Het eten, zijn zelfstandige spelen, zijn inzet op school. Hij gaat voor de lol nu voetballen buiten. In het bos is hij niet te houden en zelfs het duin bij Petten beklimt hij als snelste... Die dankbaarheid zit zo diep en voelt echt als een cadeautje! Hoe anders stonden we er begin dit jaar in, met het idee van misschien wel het verliezen van je kleine mannetje...
Het was afgelopen woensdag 'dankdag' in de Nederlandse kerken. De hele dag kon ik nadenken over alle punten van dankbaarheid die wij het afgelopen jaar mochten ontvangen... Het is onbeschrijflijk en daarom kwam ik ook uit op het lied '10 000 redenen'...
https://www.youtube.com/watch?v=KeVjB-SXqwU
We zijn donderdag op controle geweest, na ruim een jaar weer, in het AMC in Amsterdam. Eerst dacht ik daar wel heel relaxed op af te gaan, maar uiteindelijk was het toch spannend. Ook Jurre had er totaal geen zin in, maar goed, we moesten gewoon en gelukkig... Bas en Erben gingen gezellig mee. Het bloedprikken ging goed en het gesprek met 'onze' dokter was fijn. Het advies qua behandeling dat ze toen gaf, heeft het gewenste resultaat gegeven en daarvan kon ze nu het springlevende bewijs zien! De bloedwaardes kregen we pas telefonisch toen we alweer thuis waren en die waren echt super! Ook weer fijn! De volgende controle is pas weer in januari, als ook bijna het eerste jaar na de transplantatie voorbij is...
Nou, nu stop ik even met alle enthousiaste kreten aldoor... ;) Ik had jullie vorige keer al gemeld dat ik in dit blog jullie medewerking zou vragen, dus hier komt ie :D
Een jaar na de transplantatie mag de vlag uit en kunnen we taart eten. Natuurlijk blijft het leven best een beetje spannend voor Jurre, maar dan gaan we echt echt ECHT vieren dat het zo goed gaat met Jurre.
We willen als gezin graag het jaar 2016 gebruiken om onze dankbaarheid te tonen. We hebben sinds 2013 zoveel mooie stichtingen leren kennen, we hebben heel veel patiëntjes gezien en heel veel verhalen (met goed of slechte uitkomsten) gehoord. Wat is er toch een hoop narigheid op de afdeling 'Oncologie'... We hebben het idee dat we iets terug willen doen... En hoe doe je dat dan...? Misschien helpt het als we al die stichtingen een kleine financiële bijdrage geven, zodat zij ook weer meer zieke kindjes kunnen helpen. En dan kunnen we natuurlijk onze spaarrekening plunderen... Maar de saamhorigheid die we (vooral) afgelopen jaar hebben ervaren was zo mooi. Wat kun je een hoop mensen bereiken via een blog, via Facebook. Zou het dan ook niet mooi zijn om juist met al die mensen ook een actie te starten?!
Daar willen we ons graag (het komende jaar) als gezin voor inzetten, MAAR.... misschien willen jullie (dus) allemaal wel meehelpen...;)
Idee 1: we sparen een jaar lang plastic doppen voor de stichting KiKa (http://www.doppenvoorkika.nl/)
Idee 2: we sparen statiegeld flessen
We maken een lijst met alle goede doelen en stichtingen waar wij persoonlijk met ons gezin mee te maken hebben gehad en verdelen daar het verkregen statiegeld over...
Idee 3: Maaike gaat samen met een vriendin in mei 10 km hardlopen met de KiKa-run in Spaarnwoude
Idee 4: Sebastiaan en Maaike vieren in 2016 verjaardagen niet met cadeau's, maar met een giftenpot
En er is ook nog een 5e idee, maar informatie daarover volgt weer :D
Nu moest ik van Bas vooral ook het organisatorische van bovenstaande vermelden. Maar ja, ik weet helemaal niet of en wie er mee willen helpen :D
Maar laten we afspreken dat, als je doppen of statiegeldflessen hebt, je die bij ons thuis kwijt kan! Of dat je die aan me mee kunt geven op school of in de kerk. Jullie weten gerust waar ons huis woont, dus dat komt goed! Ik denk dat ik elke maand even een tussenstand schrijf op het blog of op Facebook. Als je mee wilt helpen, gaaf! Wil je niet, ook prima natuurlijk!
Kortom! Het gaat goed met ons en we gaan lekker aan de gang! Er volgen nog heel wat blogs om over ons actiejaar te schrijven ;)
Groetjes,
Maaike
