Op naar 2016 (deel 72)

Zo op het randje van het jaar 2015 is het natuurlijk helemaal niet gek dat we terugkijken. Gisteravond dacht ik nog 'ik schrijf op 1 of 2 januari wel wat op het blog', maar dat lukt me toch niet. Want er valt toch een hoop te schrijven over 2015; het was een bijzonder jaar. Nooit zullen we dit jaar vergeten, het jaar dat Jurre een nieuwe bloedfabriek kreeg. 

De kids zongen net in bad 'laat het los, laat het gaan, smijt (sorry voor het taalgebruik) het ziekenhuis uit het raam (dit is een liedje van 'Frozen' maar dan met een aangepaste tekst ;). En zo voelt het een beetje, maar toch ook weer niet. Wat een ellendige tijd hebben we daar gehad, maar wat zijn we ook dankbaar voor de kennis en kunde en zorg van het ziekenhuispersoneel van het WKZ en het AMC.
We hebben dit jaar superveel zorgen gehad, maar gelukkig ook al heerlijke gezellige liefdevolle zorgeloze momenten of zelfs dagen! 

Het jaar waarin we ongelooflijk veel kilometers hebben gereden naar Utrecht, waarin we heel veel 'prakjes' kregen, en heeeeeeel veel post. Het jaar waarin we haren verloren, maar het ook gelukkig weer terug kwam. Het jaar waarin eindelijk een stijgende lijn te zien was. Het jaar waarin energie zienderogen groeide. Een jaar vol dankbaarheid in allerlei opzichten. Ook een jaar waarin een baby een banjer werd en een meisje een steeds meer zelfstandige dame. En ons jongetje Jurre werd eindelijk de 5 jarige kleuter waar we zolang op hebben gehoopt. Er was heel veel gebed, veel om voor te danken en gelukkig ook heel veel liefde. Er waren teleurstellingen, maar er was vooral de hoop... En uiteindelijk dus toch zoveel moois.   

Nou ja, wat ik maar wil zeggen... We hebben veel om op terug te kijken maar we kijken vooral hoopvol vooruit! Wat een rijkdom is gezondheid toch. Want we kunnen gewoon spontaan naar Monkeytown (afgelopen dinsdag) en ook nog de volgende dag spontaan naar de Goudvis. Het maakt allemaal niet meer uit, joehoe!
Moet ik gelijk denken aan de kindjes en ouders (die dit blog ook meelezen) van kindjes uit het WKZ die nog volop met de strijd bezig zijn. Het is echt vreselijk om hun verhalen te horen en te lezen. Zij zaten een jaar geleden daar waar wij ook zaten, maar nu nog steeds (!). Het maakt me verdrietig en stil. Wat hoop en bid ik voor al die kindjes en ouders op een wonderbaarlijk 2016 waarin eindelijk gezondheid komt en 'verlossing'....

(...Heb ik aldoor in mijn achterhoofd dat ik nog een blog ga schrijven over de doppen en de statiegeldflessen, maar het voelt even niet zo geschikt om dat nu te doen. Dus, volgende week... ;) 

Onze kerst(b)engeltjes...