In gedachten gaan we terug naar vorig jaar... We bekeken gisteren de foto's nog. Het gekke is dat je in gedachten de heftigheid van de periode in het ziekenhuis alweer afzwakt, je relativeert het allemaal. Maar dan komen de foto's ineens weer binnen zeg. Poeh hé... Wat een ziek, gebroken mannetje hadden we vorig jaar rond deze tijd.
Vorige week waren we nog op controle bij onze arts in Amsterdam en alles was weer goed. Dus we kunnen echt vieren dat de stamceltransplantatie goed is gelukt. Klinkt misschien gek, nu ik dat zo opschrijf. Maar we hebben altijd de tijd genomen en een slag om de arm gehouden tot het hele jaar voorbij zou zijn. Dus dat is nu!
Jurre heeft vanmorgen zijn mooiste kleren aangetrokken want er valt een feestje te vieren vandaag! Hij mag trakteren in de klas, met feestmuts volgens mij, ik ga zo heen ;) En ook de hele school mag vanmiddag wat kleins snoepen. En Bas heeft gisteren een lekkere appeltaart gebakken en natuurlijk eten we vanavond pannenkoeken! Heerlijk allemaal! Jurre zegt zelf ook dat hij nu 'echt' beter is.
Lang geleden in oktober 2013, toen ik de eerste mail tikte, ging er door mijn hoofd 'ik zal hopelijk nooit op -deel 100- uitkomen'. We dachten toen dat het een kwestie van maanden zou zijn, misschien wel opgelost voor de kerst (?!). En kijk nu, het is gelukkig geen deel 100, maar wel pas 14 januari 2016 als we dit hoofdstuk in Jurre zijn leven mogen afsluiten.
Natuurlijk weten we dat Jurre zijn hele leven op controle moet blijven gaan naar het ziekenhuis. Maar we leggen onze kinderen ook uit dat er meer kinderen zijn die regelmatig voor dingetjes naar het ziekenhuis moeten, dat is gewoon zo. Dat maakt Jurre nu niet meer een uitzondering. We gaan door naar het volgende hoofdstuk... met drie gezonde kinderen :D
In principe zou het blog nu op zwart kunnen... Want de strijd van Jurre tegen zijn aplastische anemie is voorbij....
Maar zoals al eerder uitgelegd blijf ik wat schrijven zo nu en dan over ons actiejaar....
Om eerlijk te zijn, ik zal moeten 'afkicken' van het schrijven op het blog, want het was altijd heerlijk om je hart even te luchten. Maar zo is het nu,.... achter je laten en door.... ;)
Bedankt voor het medeleven en meelezen, het heeft ons heel veel steun gegeven!
