Het laatste bericht was van eind juli en daarin stonden we vlak voor de beenmergpunctie. Die heeft plaatsgevonden op 5 augustus en is opnieuw goed gegaan. Natuurlijk was het weer spannend om geprikt te worden voor Jurre en om een infuus te krijgen. Maar met wat beloningen in het vooruitzicht ging het goed. Al is het frustrerend om voor je neus te zien dat een arts verkeerd prikt en je weet dat het dus nog een keer moet.... Jurre heeft dat gauw genoeg door, vraagt ernaar en wie gaat dan antwoord geven....? Het is pijnlijk vind ik persoonlijk om dan rustig te blijven en de waarheid te delen met Jurre. Grrrr..... dat zijn echt waardeloze momenten. Je ziet dan de wanhoop in zijn gezicht! Wat zou ik het dan graag allemaal van hem overnemen.
De narcose en de procedure verliepen verder naar verwachting en we konden 's middags weer een stoer en vrolijk mannetje mee naar huis nemen.
En toen was het wat betreft ziekenhuis ook weer 2 weken stil. We hebben dus nog anderhalve week gewoon vakantie gevierd, ik had inmiddels ook verlof gekregen... De kids zijn hier en daar uitgenodigd en hebben zich goed vermaakt. Ikzelf kon het zo wat rustiger aan doen thuis, omdat de laatste loodjes van de zwangerschap toch meetellen...
Maandag beide kids naar school, de eerste schooldag! Ze gingen met grote zin en kwamen ook enthousiast thuis! Heerlijk! Jurre meldde zondag nog dat hij een ochtend naar school wilde, maar puntje bij paaltje is hij maandag de hele dag naar school geweest! Fijn dat hij het zo naar zijn zin had en vooral de energie had om te gaan.
Gisterochtend stond er weer bloedonderzoek gepland en deze keer konden we in Alkmaar terecht. Daar onderging meneer lachend een vingerprik 'want dat doet echt niet zeer!'. Echt super stoer! We troffen daar de verpleegkundige die begin oktober zo resoluut was geweest met het aangevraagde bloedonderzoek waardoor we op vrijdagavond nog het ziekenhuis in raakten ipv een paar dagen later... Ze was blij ons te zien en erg benieuwd naar hoe het nu ging. Maar aan haar extra merkbare zorg merk je gewoon dat we voor haar een 'speciaal geval' waren, toen. Dat dat nog steeds vers in haar geheugen stond.... En dan wordt je dus weer even met je neus op de feiten gedrukt.... We zitten gewoon nog steeds in een 'bad story' ook al is het op dit moment (zoals ik aldoor zeg;) 'goed leefbaar'....
En dan krijg je vandaag weer een belletje met de bloeduitslagen en wordt je weer overvallen door onrust en verdriet en een soort wanhoop.... Weer zijn Jurre zijn hb en de bloedplaatjes gezakt. En niet zo'n beetje ook. Jurre heeft nog net geen transfusie nodig, maar wel bijna....
Je blijft hoop houden dat de stijgende lijn zit voorzet. Hij moet namelijk nog zoveel verder stijgen. Maar nee, dat bericht komt maar niet en het gaat juist aldoor weer omlaag naar 'net acceptabel'... Frustrerend...
Ik merk heel erg dat, hoe meer de zomer vordert, ik op zie tegen de winter... Hoe zal die verlopen wat betreft infecties en wat zal er gaan gebeuren wat betreft behandelen. Kunnen we dit afwachten nog veel langer aan... Volgende week donderdag hebben we een gesprek met onze arts en daarin zal waarschijnlijk de (gedeeltelijke) uitslag worden besproken van de beenmergpunctie. We vrezen allebei op (opnieuw) slecht nieuws....
Dus! Willen jullie aan ons denken, voor ons bidden. We zijn in ons gezin zo bezig met de aanstaande geboorte van ons 3e kindje dat je eigenlijk gewoon de rest (Jurre zijn ziek zijn) even op pauze wil zetten. Maar dat kan helaas niet, blijkt maar weer vandaag....
Kids druk aan het oefenen...
