Jurre kreeg daarom tegelijk met het bloedonderzoek een infuus geprikt. Ff drama, maar vooruit.
Anne was gezellig mee en dus gingen we even lekker koffie drinken om te wachten op de bloeduitslagen.
En wat bleek! Echt verrassend! Voor het eerst (echt waar!) was het hb niet gezakt!!! Huh?! Ten opzichte van 9 dagen daarvoor was het gelijk gebleven. Halleluja riep ik meteen, want poeh hé, dat is gewoon nog nooit gebeurd! Jurre zijn hb is dus nu nog steeds laag, maar nog niet laag genoeg om een transfusie te geven. En aangezien hij ook nog steeds elke dag heerlijk de dag doorstuiterd heeft een transfusie ook wat ons betreft geen noodzaak. Ook de bloedplaatjes waren weer wat gestegen, dus ook dat is fijn.
Oftewel, infuus kon er weer uit :s Maar gelukkig nam Jurre het heel licht op en heeft hij de hele dag geroepen 'het infuus was niks voor niks...' ;) met een grote smile.
We hadden voor 's middags pas het gesprek met onze arts staan en dus hadden we nu wat uurtjes te overbruggen met wachten... Jurre wilde heel graag nog wel even een spelletje spelen (wat we altijd moeten, mens erger je niet van Winnie the Pooh) en dus hebben we dat nog maar even gedaan...
Bas was ondertussen bijna in Amsterdam en dus hebben we tante Anne uitgezwaaid en hartelijk bedankt voor de support de hele ochtend.
We hebben met zn 3-en even rustig gelunched bij de Ikea, tot het toch eindelijk tijd was voor het gesprek.
Rekeninghoudend met slecht nieuws, maar met een rustig lijf zaten we te wachten in de wachtkamer van de poli. Wat waren we daar eigenlijk al lang niet geweest! Ik denk dat de laatste keer ergens in november was?
De uitslag van de beenmergpunctie kon niet gegeven worden omdat er te weinig materiaal verkregen was. Zonde dus van de procedure, maar helaas kan dat gebeuren. Tegelijk wordt ook altijd een uitgebreid bloedonderzoek gedaan en de uitslag daarvan was dat er toch enig herstel te zien is. En dat klopt ook wel met de verhalen van de afgelopen weken. Er zit vooruitgang in. Helaas gaan we ook wel eens een week een flinke stap achteruit, maar over het algemeen kun je zeggen dat Jurre beter in z'n cellen zit dan 3 maanden geleden. Bovendien is ons mannetje zo heerlijk springlevend, dat de dokter best positief gestemd was.
Haar voorstel is om nog weer 3 maanden af te wachten en op deze voet verder te gaan! En dat was echt wel een opluchting.... Even (relatieve) rust voor de boeg. Het bloedonderzoek van Jurre gaat naar 1 x per 2 weken, mits hij zich zo goed blijft voelen. En dat scheelt natuurlijk al....
Dus in ieder geval de komende 3 maanden genieten van onze gezinsuitbreiding en geen heftige opname in het vooruitzicht.
Over 3 maanden weten we ook meer of de baby een match is wat betreft een evt. stamceltransplantatie en kunnen we weer gerichter praten. Al liet de dokter ook weten dat Jurre eerst flink achteruit moet gaan (ten opzichte van nu) voordat we overgaan op die procedure. Oftewel; de stamceltransplantatie hijgt nog niet in onze nek en geduld zal weer het sleutelwoord blijken de komende maanden!
Al met al gingen we met een opgelucht hart het ziekenhuis uit...
Fijn dat jullie allemaal zo intensief met ons meeleven. Vooral ook na het vorige blog weten we hoe intens jullie allemaal meeleven. We kregen vele emotionele reacties en dan ga je na bij jezelf of het stukje niet wat overdreven geschreven was ofzo. Maar ja, zo gaat het iedere keer, ik ga zitten en laat de woorden maar gewoon uit m'n hart stromen. Zo krijgen jullie het beste een beeld van hoe wij in onze emotie zitten... En dat gaat dus soms van 'heel down' naar weer 'vrij optimistisch'.
Bedankt dat jullie ons steunen! Het ging door mijn hoofd om iedereen eens een persoonlijk kaartje terug te sturen, na al die vele lieve kaarten/berichtjes etc. die we van jullie ontvangen, maar ik denk dat dat nu even te veel gevraagd is ;) Daarom zo,... als het goed is lezen jullie toch allemaal nu het blog ;)
Super veel dank! Hartverwarmend is het en dankbaar zijn we voor jullie steun! En... blijven jullie ook volhouden, want geduld hebben we nog wel 'even' nodig.....
