Alweer drie weken geleden dat we iets van ons hebben laten horen.
Bedankt voor alle lieve reacties naar aanleiding van het vorige blog. De vermoeidheid zit diep, maar vooruit, het gaat iets beter... Het zonnetje op je huid helpt al mee.
Nog steeds zijn de avondjes hier maar kort en lig ik heel vroeg in bed.
Maar goed, nu weer over op het jongetje waar het allemaal om draait... Vandaag weer bloed geprikt en de waardes waren opnieuw mooi en stabiel. En dat ondanks dat we vorige week donderdag zijn begonnen met de (belangrijkste) medicijnen af te bouwen. Dit gaat wel in heeeeel kleine stapjes hoor, om transplantatieziekte te voorkomen. Maar kleine stapjes zijn ook stapjes en zelfs hele spannende. Ik was best gespannen vanmorgen... We zijn tenslotte al vaker teleurgesteld. Maar nee, vooruit, het was goed nieuws! Nu hoeven we pas over twee weken terug te komen en mogen we zelfs zonder overleg met de arts volgende week weer een stapje minder medicijnen geven. Dankbaar zijn we daarvoor.
Verder gaat het met Jurre zijn energie ook goed! Hij eet best aardig en doet goed zijn best! Sinds bijna 2 weken is de sondevoeding gestopt en hebben we zelf de sonde eruit gehaald. Superstoer van Jurre en het blijkt ook gewoon goed te gaan. Ietsje afgevallen vorige week, maar dat is er deze week al weer aangegeten ;)
En verder speelt hij best leuk op momenten dat hij samen is met iemand. We zijn gisteren met de klas naar de kinderboerderij geweest en laatst met de familie naar het bos. Hij klaagt dan niet meer over hem moeten dragen of vermoeide benen. Echt zo bijzonder! Normaal gesproken... Of, nou ja, normaal... Wat wij gewend waren, was dat hij zou 'klagen' over vermoeidheid, maar nu niet! Halleluja!
We kijken met het hele gezin uit naar een weekje Villa Pardoes half mei. Even met ons gezin lekker verwend worden in een villa naast de Efteling. Jurre kan niet wachten en blijft maar vragen hoeveel nachtjes nog. Maar ook Sifra kijkt er naar uit!
Verder vorige week nog soort van verwend met een compliment in 'het Langedijkertje', ons plaatselijke suffertje...
Ik zit even op mijn telefoon leuke foto's te bekijken en kom er weer achter wat er nog meer is gebeurd deze week... En dat moet ik toch maar even vermelden.
Mijn oma is vorige week, op 80 jarige leeftijd, eindelijk naar haar Hemels huis gehaald. Ze was al heel lang dement en voor ons nauwelijks nog bereikbaar aanwezig... Op dinsdag hebben we een mooie afscheidsdienst gehad en haar begraven. Sebastiaan en ik mochten een lied zingen, wat voor ons (achteraf gezien) meer een getuigenis leek op de afgelopen moeilijke maanden. Dankbaar... Natuurlijk tranen, maar ook stilletjes dankbaar voor de Heer waar we op terug kunnen vallen. Onze enige troost in leven en sterven.....
U heb ik nodig, Uw genade is
mijn enig licht in nacht en duisternis.
Wie anders zal mijn Leidsman zijn dan Gij?
In nacht en ontij Heer, blijf mij nabij.
Ik vrees geen kwaad, want bij mij is de Heer.
Tranen en leed zijn nu niet bitter meer.
Waar is uw prikkel, dood, wat dreigt ge mij?
Ik triomfeer, mij is de Heer nabij.
En dan ook nog.... onze trouwdag... 9 jaar alweer! (voor de mensen die ons nog niet zolang kennen ;) Hier een foto, kunnen jullie lachen :D
En dan eindig ik met een paar leuke foto's van onze schatjes!
Tot de volgende keer maar weer! Het zal weer even duren... Laten we zeggen 'geen bericht, goed bericht...'
Liefs,
Sebastiaan, Maaike
Sifra, Jurre & Erben
