Dat zit vandaag de hele dag in mijn hoofd...
Het is de quote van mijn moeder waarmee ze ons vanochtend goedemorgen wenste. En ja, dat kunnen we alleen maar beamen en daar hopen we van harte op!
Gisteren weer een rustdag gehad en die zijn we weer goed doorgekomen. We wisten dat de stamcellen die dag geoogst zouden worden en dat ze evt. ook getransplanteerd konden worden. Maar er was ook een grote kans van niet. Dus dan sta je op met een enigzins blij gevoel wat je nog niet helemaal de ruimte wil geven. Iedereen in het ziekenhuis natuurlijk ook een beetje gespannen of het ging lukken vandaag. En rond de middag kwam het verlossende antwoord, 'nee, morgen...' Er bleek die dag geen plaats meer in het lab om de bewerkingen die nodig zijn voor de transplantatie uit te voeren. Maar het oogsten was in ieder geval gelukt! Dat was alweer een geruststelling. De donor is ´zijn weg gegaan´ en heeft dus blijkbaar geen twijfel meer gehad om de procedure te moeten doorstaan. Halleluja!
En dan is het ineens vandaag, 14 januari 2015, toch echt de dag dat het gaat gebeuren. We hebben hier in het ziekenhuis een goede nacht gemaakt, om kwart over 9 werden we wakker van de zuster (!) Al wisten we ook dat het pas na de lunch zou gaan worden wat betreft transplantatie, toch ging alles even 'hup hup' om maar klaar te zijn. En natuurlijk, werd het uiteindelijk toch nog half 3 voordat de cellen daar waren. Het wachten duurde lang, maar de spanning bouwde zich gelukkig niet op. De handeling op zich is weinig spannend, dus we waren relaxed.
Ik kan me dan bijna alweer opwinden over tijden die zo rekbaar zijn, maar ik heb me voorgehouden me daar deze lange ziekenhuisopname maar niet druk om te maken ;)....
Nou, dus, daar kwam met een klein beetje bombarie de zuster met het zakje gevuld met bloed en heeeeeel veeeeeel stamcellen. We hebben wat foto's gemaakt met de echte camera, dat had het moment dan wel weer verdiend, en zijn toen gaan zitten wachten. Wachten waarop hè... Tja, eigenlijk alleen maar op een eventuele reactie van Jurre. Nu wil het feit dat de stamcellen heel langzaam zijn ingelopen. Ik had het in vorige blogs al over 20-30 minuten, maar het bleek nu 3 uur te zijn (over rekbaar gesproken).... De reden; Jurre en de donor verschillen van bloedgroep, daarom was meer voorzichtigheid geboden. En er was nu ook iets meer kans op reactie van Jurre in de vorm van koorts en hoge bloeddruk. En uiteindelijk kan ik vertellen; het gewone leven ging weer gewoon zijn gangetje, er moest een filmpje gekeken worden en de tablet was ook weer interessant. De bloeddruk is wat hoger geworden, maar daar heeft Jurre ook weer medicijnen voor gekregen en eigenlijk dus geen last.
Rond half 7 zat alles er in!
'En nu?', hoor ik u vragen... Tja.... Waarschijnlijk (maar dit is koffiedik kijken) zal er een relatief rustige week volgen. Al zullen er wel steeds meer gevolgen van de chemo zichtbaar en voelbaar gaan worden. Over zo'n 7 dagen hebben de stamcellen waarschijnlijk hun plaats gevonden en gaan ze een afstotingsreactie geven. En dan wordt het wel echt spannend, want dat gaat dan waarschijnlijk heftig worden.
Voor nu zeggen we een paar keer per dag 'so far, so good', en daar wil ik het ook maar even bij houden... Wij zijn zo stoer, alleen maar omdat Jurre zo ongelooflijk stoer is!
We zijn blij met de vele mooie en goede momenten die we hebben in het ziekenhuis. We genieten van de bergen post, de kleine cadeautjes, de vele berichtjes. Ook worden we blij verrast met enveloppen met grote verrassingen, met taxi-chauffeurs die zich aanmelden, bergen met eten.
Het is hartverwarmend te weten en te merken hoeveel mensen met ons meeleven, meelezen, meedenken. Ik heb mijn eerste ritje naast een chauffeur er net op zitten en het was heerlijk! Gewoon even ontspannen, zitten, kletsen en gereden worden.... Echt super bedankt voor alle aanbiedingen! Het zal niet elke dag nodig zijn, maar we zullen jullie durven te vragen om eens een ritje te verzorgen ;)
Ik moet aldoor denken aan de woorden die gezegd zijn tijdens de ziekenzalving die Jurre mocht krijgen op 28 december jl. 'We leggen het in Uw handen Heer, wilt U voor ons zorgen!'... En ik kan alleen maar uit de grond van mijn hart zeggen dat we gedragen worden en voelen dat er voor ons gezorgd wordt!
